Kościół pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła, zbudowany w 1612 r. z fundacji bpa Piotra Tylickiego, konsekrowany 25 XI 1661 r. przez bpa Oborskiego. Gruntownie odnowiony z dobudową wieży w 1936 r. Ostatnie renowacje: przebudowa wnętrza wraz z gruntowną renowacją organów i obrazów przeprowadzono w l. 1960 i 1966 oraz w latach osiemdziesiątych pod kierownictwem proboszcza parafii M. Stacha. Kościół jest drewniany, konstrukcji zrębowej, z wieżą konstrukcji słupowej, szalowany, kryty blachą. Jednonawowy, z wąskim, trójbocznie zamkniętym prezbiterium, przy którym zakrystia. Od frontu wieża, nadbudowana nad dawną kruchtą. Wewnątrz stropy płaskie.
W wejściu do zakrystii portal wycięty w trójłuczne. Dachy siodłowe, nad nawą wieżyczka na sygnaturkę kształtu barokowego. Wieża o ścianach lekko pochyłych, nakryta hełmem baniastym o zgeometryzowanych połaciach. Polichromia wnętrza figuralna i ornamentalna z 1960, malarze - Kazimierz Morway i Kazimierz Puchała.
|
Ołtarz główny rokokowy z 2 poł. XVIII w., w nim obraz Matki Boskiej Tylickiej z Dzieciątkiem, otoczony kultem; tradycja wiąże go z czeskim pochodzeniem, w rzeczywistości oparty jest on o niderlandzki pierwowzór przypisywany Adrianowi Ysenbrandtowi, zapewne XVI w. Pięć ołtarzy bocznych, z nich dwa XVII-w., dwa rokokowe z 2 poł. XVIII w. oraz jeden nowszy. W ołtarzach obrazy: Św. Anna Samotrzeć, zapewne XVII w., Veraicon XVII w., Św. Marcin, prymitywny, zapewne XVII w., Św. Jan Nepomucen 1 poł. XVIII w., ponadto Serce Jezusa z ok.1950 r, pędzla Czesława Lenczewskiego. W jednym z ołtarzy rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego, rokokowa, ekspresyjna, ok. poł. XVIII w.
|
|
|
|
Chrzcielnica późnobarokowa z pocz. XVIII w., przypuszczalnie szkoła Wita Stwosza. Organy barokowe XVIII w. Obrazy: Śmierć św. Józefa, Trzy Marie u grobu Chrystusa, Św. Antoni z Dzieciątkiem, Św. Tekla - wszystkie zapewne z XVIII w., niektóre przemalowane, jak Św. Barbara, patronka artylerzystów, wg. tradycji dar Kazimierza Pułaskiego.
Rzeźby: krucyfiks rokokowy z 2 poł. XVIII w. (w tęczy), św. Piotr i Paweł oraz św. Stanisław i Wojciech - późnobarokowe, prymitywne, zapewne z XVIII w., krucyfiks rzeźbiony w jednym pniu pochodzący z prywatnych zbiorów bpa Tylickiego, XIV w. Pająk kryształowy, zapewne 1 poł. XIX w. Moździerz-wiwatówka z XVIII w.
|
|
|
|
Dzwonnica wolnostojąca, wzniesiona w 1806 r. z inicjatywy ks. Kozierskiego, w kształcie murowanych filarów połączonych trójkątnym przyczółkiem, w którym umieszczony jest herb Tylicza. Dzwon odlany w 1605 r. przez Michała Urlicha na Spiszu, pozostałe dwa odlane w 1960 r. Przy kościele lipa o 5-metrowym obwodzie, pomnik przyrodyDawna cerkiew greckokatolicka pod wezwaniem świętych Kosmy i Damiana, zbudowana w l. 1738-44, odnawiana w 1780 i gruntownie w 1938 i 1982 r. Typ budownictwa cerkiewnego zachodniołemkowski.
Drewniana, konstrukcji zrębowej, z wieżą konstrukcji słupowej, szalowana, z wieżą częściowo obitą gontem, kryta blachą. Trójdzielna, jednonawowa, z węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie oraz dwiema kwadratowymi, symetrycznie usytuowanymi po bokach nawy kaplicami. Od zachodu babiniec, nad którym nadbudowana szeroka wieża o ścianach pochyłych z prostopadłą izbicą wydzieloną wydatnym, obiegającym zadaszeniem.
|
|
|
|
Wewnątrz w nawie i prezbiterium pozorne sklepienia zwierciadlane, w pozostałych pomieszczeniach stropy. Dachy: nad nawą namiotowy, łamany nad prezbiterium i częścią babińca, siodłowe, nad kaplicami trójspadowe. Nad nawą i prezbiterium niskie wieżyczki z baniastymi hełmami. Na wieży zdwojony hełm baniasty z latarnią i kopułką. Polichromia wnętrza figularna i ornamentalna z 1938 r., nawiązująca tematycznie do jubileuszu 950-lecia Chrztu Rusi. Wyposażenie wnętrza cerkiewne. Ołtarz w prezbiterium późnobarokowy z 1 poł. XVIII w., w nim ikona Matki Bożej z Dzieciątkiem z tegoż czasu, w sukience drewnianej. Ikonostas późnobarokowy 1 poł. XVIII w. z ikonami współczesnymi oraz z XIX w., zdekompletowanymi. Ołtarz boczny rokokowy. Ambona połączona z konfesjonałem, barokowa XVIII w., z malowidłami ruskimi. Pająk kryształowy 1 poł. XIX w. Krucyfiks barokowy, ludowy. Dzwonnica wolnostojąca z 1938 r. z kamienia, zwieńczona baniastymi wieżyczkami. Dzwon odlany w XVIII w.
|